Ik ben Minke, (vroed) vrouw,

mama van drie kinderen.

​

Ik moet een jaar of tien geweest zijn toen mijn moeder mij meenam naar een vriendin die net bevallen was, we gingen op kraambezoek. Ik zie haar nog zitten op het bed in de slaapkamer, de baby in haar armen en ik kan de sfeer die daar hing nu direct terug oproepen.

De serene, intieme en soms bijna magische gloed die er in een kraamkamer en vooral rond die kersverse moeder met kind zweeft.

Ik ben opgegroeid in een gezin waar de kinderen thuis geboren werden, vier van de vijf kinderen zijn op bed in de ouderlijke slaapkamer geboren. Ik heb dat altijd ontzettend bijzonder gevonden, dat kinderen geboren worden daar waar er liefde en intimiteit is, in de geborgenheid van je eigen huis. Het leven zoals het is, zo onvoorstelbaar bijzonder en toch ook zo gewoon.

Ondertussen, heel veel jaar en ook veel bevallingen later, besef ik dat ik dit gevoel, wat ik nu levensenergie zou noemen, onmisbaar ben gaan vinden in mijn leven. Ik zoek het professioneel en privé, de kern van echt en diep contact, bij mezelf en de ander.

​

Tot voor kort lukte het me vooral tijdens bevallingen om zo diep (mee) te voelen. Op andere momenten, professioneel en privé vond ik dat moeilijker. Een paar jaar geleden ging ik door een moeilijke periode. Ik leerde door angst, pijn en verdriet te gaan en vond daar meer kracht dan ik dacht te hebben. In mijn zoektocht naar mijzelf merkte ik dat het contact met de vrouwen die ik begeleid anders werd. Zonder met hen te delen waar ik doorging begonnen zij mij andere vragen te stellen, vroeg ik hen andere dingen, durfde dieper door te gaan als ik zag en voelde dat het kon. Ik leer (de) waarde te zien in het gewoon (mezelf) zijn bij de ander. Dat er vaak niks meer nodig is dan dat.

​

Heel vaak ontmoet ik vrouwen die emotioneel pijn lijden ten gevolge van hun bevalling. Als zij de kans krijgen een tweede keer anders en op eigen kracht te bevallen is dat vaak heel erg helend voor hun eerste ervaring. Maar ondertussen hebben zij wel een hele tijd met dit gevoel van falen, angst, pijn en/of verdriet rondgelopen. Daarom wil ik nu een stap verder gaan. Ik wil deze vrouwen, en met uitbreiding heel graag alle vrouwen die dit nodig hebben, een kans geven om te kunnen helen van hun bevalling. Het zou ontzettend mooi zijn dat elke vrouw, voor zichzelf én voor de generatie die na ons komt, haar bevallingsverhaal omarmt en een plaats kan geven.

​

Ik ben Minke, welkom!

​

​