Toen ik las dat Minke een opleiding zou volgen om bevallingstrauma's te verwerken, voelde ik me me meteen aangesproken. Mijn dochter was toen bijna 4 maanden oud en ik had nog vaak de tranen in mijn ogen wanneer herinneringen aan haar geboorte plots onvrijwillig voor mijn ogen schoten.
Zo'n 4 maanden later kreeg ik een mailtje of ik nog interesse had in de sessies. Een beetje dubbel want enerzijds had ik al heel veel zelf verwerkt intussentijd en vond ik 'trauma' zo zwaar klinken. Anderzijds willen mijn man en ik graag een tweede kindje en was ik bang dat er tijdens een tweede zwangerschap wel nog veel onverwerkte angsten de kop op zouden steken.
Dus misschien beter nu al aanpakken.
Minke gaf me meteen het gevoel dat ik mijn verhaal en gevoelens niet moest minimaliseren. Ik voelde me meteen begrepen.
Ik heb 2 sessies gevolgd met de optie een derde keer terug te komen wanneer ik terug zwanger ben en ik me onrustig zou beginnen voelen over een tweede keer bevallen.
Minke is een heel gemakkelijk iemand om open tegen te praten, ik voelde me heel begrepen.
Ze legde ook alles heel duidelijk en interessant uit. Ik vond de uitleg rond wat zich in je lichaam en hersens afspeelt bij een trauma ook heel interessant en ergens ook zelfs een hulp.
Ik ging er naartoe zonder verwachtingen en ben aangenaam verrast. Ik had er geen idee van dat de gebruikte technieken zo effectief zouden zijn. We zijn nu 2 weken later en nu nog is het moeilijk om de negatieve gevoelens rond de bevalling op te roepen.
Ook fijn dat er en opvolgmailtje kwam om te checken hoe het gaat.
Ik vind het fantastisch dat je dit doet, Minke. Het is een onderwerp die veel te weinig gekend is in onze maatschappij en waar dus bijgevolg ook veel te weinig aandacht naar gaat, terwijl men waarschijnlijk zou verschieten hoeveel vrouwen hiermee te kampen hebben.
Bedankt om dit te helpen bespreekbaar maken en bedankt voor je luisterend oor en hulp.
'Als ik aan de buitenwereld wou uitleggen hoe zwaar of hoe diep mijn bevalling mij geraakt heeft, kon ik op weinig inleving of begrip rekenen. Ik voelde alsof ik nergens terecht kon en me enorm aanstelde want tenslotte doen vrouwen dit al eeuwen.
Een bevalling en borstvoeding worden dan ook enorm verbloemd en met de nodige twinkeltjes verteld. Maar niemand zegt je hoe zwaar het kan zijn als niet alles vanzelf gaat en borstvoeding maanden lang kan pijn doen ook al doe je alles zoals het hoort.
Je blijft met een berg aan schuldgevoelens achter en het gevoel dat je faalde als mama. Dit was voor mij iets waar ik geen hulp bij kreeg tot ik met ‘heeljebevalling’ in aanraking kwam. Mijn lichaam dat stijf stond van het dagelijks herbeleven van die bevalling en borstvoeding, vond eindelijk rust. Ik kon weer ademen. En zonder snikken en ongecontroleerd huilen vertellen aan mensen hoe moeilijk die periode geweest is maar dat ik het nu wel een plaats kan geven. Het gaf me het gevoel dat ik eindelijk verder kon met mijn nieuw leven als mama en er eindelijk voor mijn baby en man kon zijn.'
'De manier waarop Minke werkt is zo zorgvuldig en zacht. Ik voelde me heel erg veilig. Er werd echt geluisterd naar mijn verhaal.
Alle emotie's, twijfels en gedachten mochten er zijn. Ik kreeg zoveel ruimte om te voelen en te kijken naar dat stuk die me bleef pijnigen. Door de sessies zijn positieve dingen in beweging gebracht. Ik leerde ook de krachtige momenten van mijn bevalling vinden en waar ik wel mijn regie heb genomen. De sessies hielpen mij verder, waar ik een lange tijd in vast zat. Sindien voel ik me fysiek ook veel krachtiger! Dankjewel Minke'
'Toen ik aan heel je bevalling startte, was ik zwanger van mijn tweede kindje. Ik had een slechte bevalling en nazorg achter de rug, en keek er tegenop om alles opnieuw mee te maken.
Ik vond het heel fijn om met Minke te praten. Hoe moeilijk het was om alles opnieuw te beleven, toch luchtte het op.
Toen minke vroeg om nadien er wat over te schrijven, ging het niet meteen. Diep vanbinnen wist ik niet of het genoeg was. Misschien dat ik het daarom heb uitgesteld. De weken voor mijn bevalling waren heftig. Ik heb veel geweend. Ik was nog bang enerzijds en anderzijds het besef dat het de laatste keer was. Ik wou zo hard een fijne bevalling.
Ondertussen is mijn zoon bijna 2 weken. Was mijn bevalling fijn? Nee, de keizersnede ging niet vlot en mijn kleine man moest naar neo. Ik heb hem pas na twee uur vast gehad.
En toch had ik het gevoel dat ik alles onder controle had. Toen de gynaecoloog vroeg hoe het ging met mij, heb ik hem naar de baby gestuurd. Ik ben heel duidelijk geweest in alles wat ik wou en ik voelde me sterk.
Ik ben zo blij dat ik dit traject meegevolgd heb en dat alles nu goed gaat. Een bevalling kun je jammergenoeg niet plannen maar wel hoe je ermee omgaat.'
'Omdat er naast mij vele andere vrouwen met hun eigen geboorte trauma's in de knoei zitten; omdat we als vrouw, andere vrouwen moeten helpen; en vooral omdat, met de efficiënte technieken van 'heeljebevalling' rust kan gevonden worden. In amper 3 sessies. Minke: bedankt. Wat je doet is fantastisch. Er is door de sessies bij jou enorm veel lading afgebouwd. Dankzij de tijd bij jou, kon ik de verjaardag van mijn dochtertje, voor de eerste keer, echt vieren. Zonder flashbacks. Zonder trauma.
' Ik heb een trauma door mijn allereerste bevalling. Ik heb gewroet en gezocht naar “de waarheid”. En dat op mijn manier. Niet willen weglopen, geen ogen sluiten voor de pijn. Er helemaal door, rechtdoor. Vloeien van de ene eyeopener naar de andere. Beseffen dat ik al mijn hele leven “Doula” ben, maar het nog meer kan worden als ik maar luister naar wat ik voel. En dat was een hele weg... Luisteren naar “mijn gevoel”. Hoe doe je dat als je het noorden kwijt bent?
Toen ik terug kwam van mijn allereerste doula-weekend, bevalling, gesprek met ouders,… Kreeg ik zoveel kracht. En toch een beetje verlegen om wat ik aan het doen ben… Onzeker of het wel past in deze maatschappij.
Nu kan ik zeggen: JA! Het past. Ik pas hier met mijn doulawerk. Het is een nood! Om te zorgen voor elkaar. Om elkaar te durven vragen naar… Om vrouwen, koppels te steunen op zo’n intieme en intense gebeurtenis.
En ja, ik ben soms bang. Extreme beelden komen naar boven. De angst om mijn regie te verliezen en mijn lichaam “terug” over te moeten geven aan het ziekenhuis (los van alle goede bedoelingen).
Maar meestal voel ik me zo krachtig. Ik begrijp het plaatje, ik begrijp hoe dingen werken en voel ik me “mama tijger”. “Ik zal mijn welp werpen”: mijn mantra de voorbije maanden. Het vertrouwen in mijn lichaam, mijn kracht. De kracht van mijn kind, mijn partner. Vertrouwen in dat moment!
Vorige lente, precies 1 jaar voor ik mijn tweede bolleke ter wereld zal brengen, kwam ik bij vroedvrouw Minke terecht. Ze startte juist met haar sessies “Heeljebevalling”.
In een zeer korte en intensieve tijd heeft ze mijn trauma helpen helen… Want dat helen… Dat duurt heel lang. Wat mij zo bijbleef is de oefeningen die we deden waardoor ik nu precies meer kan terugdenken aan de momenten waar ik me nog veilig voelde en wanneer ik mijn regie weer kon opnemen. De scherpe kanten zijn er af.
Het moment waarin ik riep: ”en nu geven jullie me mijn dochter terug!”, de mama tijger, zoals ik er vaak aan terug denk. Het geeft me kracht!
Ik heb daar kunnen huilen… Verdriet kunnen voelen om het verlies. Want zo voelt het. Het voelt als verdriet. Mijn lichaam die op dat moment niet meer van mij was… Ik moest me overgeven aan anderen. Al dat verdriet mogen voelen, die erkenning dat was goud waard!
Dit neerschrijven… Wat al maanden vorm krijgt... Is nog een deel van mijn heling. Ik voel geen behoefte in een chronologische opsomming van wat nu specifiek traumatisch was. Dat wil ik (voorlopig) ook alleen maar delen met mijn naasten, omdat het nu eenmaal voor mij nog steeds zoeken is. Ik voel de nood om erover te schrijven als doula, als vrouw, als zwangere van haar tweede kind. Omdat ik vaak bewondering voel voor mensen die schrijven… Omdat ik geen schaamte wil dragen om mezelf te tonen, langs welke weg ook, omdat het voor mij tijd is en eindelijk ok voelt.
En ja… Deze keer heb ik zelf een doula. Eigenlijk twee zelfs. Twee vrouwen die samen met mij op weg gaan naast mijn gezin, vriendinnen, mama en zussen. Deze twee doula’s wandelen al een tijdje mooi met me mee.
Graag bedank ik Minke voor haar sessies en raad ik het vele mama’s aan die struggelen met een bevallingstrauma.'